Hoe gaat met hond Jack die drie jaar verdwenen was?
In oktober werd een zwervende hond opgevangen in ons asiel, over zijn verleden was niets bekend. Na drie maanden gebeurde het ongelooflijke. De baasjes van Jack - die hem drie jaar eerder noodgedwongen hadden afgestaan - meldden zich en wilden niets liever dan hem opnieuw in hun armen sluiten.
Baasje Genaro Goodett was zestien jaar toen hij en zijn ouders pup Jack in huis namen. Genaro was dol op zijn hond, maar toen hij een relatie kreeg met een meisje, had hij naar eigen zeggen alleen nog oog voor haar. “Ik stopte met school, ging niet meer naar mijn werk en heb mijn familie, vrienden én Jack tekort gedaan,” aldus Genaro. “Toen we door omstandigheden tijdelijk bij mijn oma introkken, konden we Jack niet meer de beweging en ruimte geven die hij nodig had.”
Yvonne: “We hielden zielsveel van hem, maar moesten doen wat het beste voor zijn welzijn was.” Ze vonden een lief gezin, dat hen op de hoogte hield van hoe het met Jack ging. “Tot dat contact op een dag abrupt stopte, en we ze niet meer konden bereiken.”
Inmiddels was de relatie van Genaro voorbij, en werd hij langzaam weer zijn oude zelf: “Ik ging terug naar school, vond een baan, herstelde het contact met mijn ouders en kreeg een nieuwe vriendin.” In die tijd droomde hij ’s nachts vaak over Jack. “Als ik dan wakker werd, kon ik niet stoppen met huilen. Ik begreep er niets van: waar kwam dit vandaan?”
‘Dit is toch Jack?’
Inmiddels hadden Yvonne en haar gezin een nieuwe woning gevonden, waarmee ze hun bewegingsvrijheid terugkregen. Jack bleef in de gedachten van Genaro rondspoken, maar hij was ervan overtuigd dat hij zijn hond nooit meer terug zou zien. “Tot mijn vader op een avond met de telefoon in z’n hand naar me toe kwam. ‘Dit is toch Jack?’ en hij liet me een foto zien op de zoeksite van het asiel. Ik herkende hem direct. Zijn verzorgers hadden hem Buck genoemd, maar dit was onmiskenbaar Jack. Ik was zó blij, wist niet waar ik het zoeken moest, ik had hem intens gemist.” Yvonne: “Ik was op mijn werk toen Genaro belde. Dat doet ‘ie normaal nooit, dus ik schrok, dacht dat er iets mis was. Hij was buiten adem, begon te vertellen over Jack, ik wist niet wat ik hoorde.” De volgende ochtend zijn Yvonne en Genaro in de auto gesprongen en naar het dierenopvangcentrum in Eindhoven gereden. “Hij bleek er als zwerver te zijn binnengebracht, terwijl de mensen die hem van ons hadden overgenomen in Apeldoorn woonden, zo’n 115 kilometer verderop,” aldus Yvonne.
Herkenning
Hoewel ze zich verheugden op hun weerzien in het asiel, verliep dat niet helemaal zoals ze zich hadden voorgesteld. “Jack kwam binnen met zijn verzorgers en liep ons in eerste instantie straal voorbij,” lacht Genaro. “Het was er druk, hij wist niet waar hij kijken moest. Maar toen hij ons eenmaal in het vizier kreeg, was hij door het dolle heen, de herkenning was er gelijk.” Jack is nu alweer een paar maanden thuis en ze zien hem steeds relaxter worden. “In het begin werd hij nog nerveus als we even de deur uit gingen, maar inmiddels heeft hij het vertrouwen dat we hem nooit meer laten gaan. We zullen waarschijnlijk nooit weten wat hij de laatste jaren heeft meegemaakt, maar we zijn zó blij dat we hem hebben teruggevonden. Alsof het zo heeft moeten zijn.”