De Kelderkatjes
Op een warme zomeravond ging rond acht uur ‘s avond de telefoon met de stem van de dierenartsassistente. Verhit toch wel, vertelde ze dat een klant haar had verwittigd met een dringend verzoek om een moederpoes met kittens te helpen. Gelukkig kwam het bericht direct bij ons terecht en zo kwamen Pat en Willy acuut in actie bij een terrein -achter de winkel de Aldi, langs de Gouwe -met alleen een laagje puin en zo te zien uitgestorven. Al lange tijd was de locatie desolaat na het werk van de bouwvakkers. Met hekken om de restanten stenen maar kennelijk wel met de kelder in tact, had daar een zwarte poes haar kindertjes te wereld gebracht. Vier stuks van die bange moppies kwamen in de stilte hunkerend uit het gat van de kelder zoekende naar moeder en eten. Maar hoorden ze ‘n beweging dan doken ze hun geboortehuis weer in.
De melder hielp ons met het hek te forceren en zo onopvallend en stil als we konden liepen we op onze tenen de bouwplaats op om de kooi gereed te zetten. Op de hoek van de straat en achter een auto konden we de plek bespieden. Gebukt en soms een beetje verdacht fluisterden we de spannendste avonturen met ons vangwerk tegen elkaar. Als er een wandelaar kwam, deden we zo onopvallend mogelijk want al die geïnteresseerden storen de stilte en houden ons werk maar op!! Moederpoes bleek wel erge honger te hebben en zo liet zij zich verleiden. ‘Pats’: de kooi ging dicht en we renden zo snel als we konden door het kiertje in ‘t hek om het diertje af te dekken met een gordijn zodat poes rustiger wordt. Fijn zo, moeder was nu ons bezit. Er was nog wat verwarring over de twee gaten in de vloer. Stond de kooi bij het ene gat, dan zag je een kitten bij het andere. Maar enkele kittens waren ook snel met een lekker visje te lokken en hadden we weer prijs. Echter, inmiddels was het koud en donker en de kleintjes gealarmeerd door de herrie die het gaf, dus we gaven het op.
Passerende bewoners van het andere blok vonden ons wel raar staan doen maar na een praatje vonden ze het wel erg interessant. Ze hadden wel in hun tuin soms de zwarte kat gezien maar waren zeer verbaasd dat het een thuisloze kat met kittens was. Er werd afgesproken dat zij op zouden letten hoeveel kleintjes er nog achtergelaten werden. Pat heeft de volgende dag, na een belletje van dat gezin, snel het laatste beestje kunnen vangen.
Zo lees je hier de ‘moraal van het verhaal’ voor je het weet heb je een groepje zwerfkatten.
Moederpoes bleek een lieve tamme poes dus gesteriliseerd vond zij weer een huis.
De inmiddels oudere kittens hadden moeite met huiskatje zijn en dat is ze niet kwalijk te nemen als je wiegje zo veel weken onder de grond is. Voor twee kattige katjes werd een buitenplek gezocht. Ze stonden in ‘n bench bij een paardenstal om te wennen aan hun nieuwe omgeving maar nu wel dagelijks met een lekker bakje voer.
Enkele keren mochten we ze los met de twee andere katten vrolijk zien spelen, leuk dus.
Hoe passend is het dat één katje Aldi genoemd is en de andere dan maar Sparretje.
Heden, bijna een jaar later is de toestand van de bouwput nog net als in dit verhaal dus laten we hopen dat er geen verlaten of verdwaalde zwangere poes langs komt…………….
Pat en Willy