Dove, blinde James vindt mooi thuis
James werd in een reismandje achtergelaten in het portiek van een flat. Medewerkers van de dierenambulance brachten hem naar Dierenopvangcentrum Vlaardingen. Daar bleek dat het verwaarloosde katje blind én doof is. Voor James kon het leven vanaf dat moment alleen maar beter worden. En dat gebeurde ook.
Aranka en haar vriend Jan waren op slag verliefd toen ze een foto van James tegenkwamen op ikzoekbaas.nl. Ze namen direct contact op met Dierenopvangcentrum Vlaardingen om uit te leggen waarom zij het katje een goed thuis konden bieden. “Een dag later werd ik gebeld: of ik langs wilde komen,” aldus Aranka. “Er waren meer geïnteresseerden, dus ik ben direct gegaan.” James is een heilige Birmaan van ongeveer twaalf jaar. Onderzoek in het dierenasiel bevestigde wat zijn verzorgers al vermoedden: James is blind en doof. Een asielomgeving is voor hem zodoende extra stressvol. Aranka mocht James nog diezelfde dag meenemen.
Kleine avonturier
Het advies was om de wereld voor het katje klein te houden. “We legden een kussen neer, en in dezelfde ruimte zijn eten en kattenbak, waar hij die eerste dagen in sliep. Nogal apart, maar waarschijnlijk voelde dat veilig, een geur die hij kende.” Na een tijdje merkte Aranka dat James regelmatig bij de deur stond te snuffelen, “alsof hij wist dat er meer was, en hij ook meer wílde,” lacht ze. James bleek inderdaad een kleine avonturier. “Zodra de voordeur opengaat, wandelt hij in een rechte lijn naar buiten. Bang dat hij wegloopt ben ik niet, hij kent zijn beperkingen en blijft altijd in de buurt. In huis wandelt hij trouwens veel rondjes, dat schijnen blinde katten vaker te doen. Soms blijft hij maar in eindeloze cirkeltjes draaien. Hij durft dan na een tijdje ook wat harder. Totdat ‘ie over z’n pootjes struikelt en met een verdwaasde blik stil blijft staan alsof hij denkt: ‘wow, dit was te snel’.”
Keihard miauwen
Inmiddels kan James zich prima redden in huis. Ook al loopt hij nog regelmatig ergens tegenaan. "Soms gaat hij voor zijn voerbakje staan en begint luid te miauwen. Omdat hij doof is, maakt hij sowieso veel lawaai, ook ’s nachts. Hij ziet geen licht en donker, zijn bioritme is verstoord. Hij kan dus midden in de nacht ineens keihard gaan miauwen. Dat heeft me weleens tot wanhoop gedreven, maar ik weet dat James er niets aan kan doen. Hij ziet en hoort niets, weet niet waar ik ben en heeft geen andere manier om contact te zoeken dan door te miauwen. Gelukkig begrijpen we elkaar steeds beter. Ik denk ook dat hij me herkent, omdat hij beduidend rustiger is als ik hem oppak en vasthoud dan wanneer iemand anders dat doet. Die overgave ontroert me elke keer opnieuw."