Hoe kan het dat je iets niet ziet, terwijl er niks mis is met je ogen?

Deze week was ik op een bijeenkomst van Eyes on Animals over verbeteringen in de praktijk van slachthuizen en transport. Deskundigen bespraken technische oplossingen voor verbeteringen van de omgang met dieren. Bijzonder, in de betekenis van uniek, was de presentatie van professor Temple Grandin.

Gemma Willemsen

Door: Gemma Willemsen Corporate Strategisch Adviseur

Hoe kan het dat je iets niet ziet, terwijl er niks mis is met je ogen?

Grandin is hoogleraar aan de Colorado State University en ze is een icoon in de wereld van slacht en transport van landbouwdieren. Digitaal aanwezig gaf deze 74-jarige vrouw vol verve haar kennis en ervaring door. En gelukkig is er een groeiend publiek dat wil luisteren.

Wat maakt haar inzichten anders dan die van andere wetenschappers van andere universiteiten? Temple Grandin is in staat de belevingswereld van landbouwdieren te vertalen naar de wereld van mensen. Doordat zij autistisch is, beleeft ze de wereld anders dan de ‘gemiddelde mens’ (als die al bestaat). Zij ziet details, meer dan anderen, en ze is gevoeliger voor licht en geluidsprikkels, meer dan gemiddeld. En ze is in staat om die details correct te interpreteren. Correct en feitelijk juist, maar afwijkend van de ‘normale, menselijke’ zienswijze. Deze kennis wordt steeds meer waard.

“Temple Grandin heeft meer dan de helft van de slachthuizen in de VS verbeterd met haar inzichten“

Over Temple Grandin
-

Het heeft haar in staat gesteld om voor slachthuizen te zien waar problemen zitten in het ontwerp van slachthuizen, bijvoorbeeld in het gebruik van hoeken of juist rondingen. Ze heeft waargenomen dat dieren makkelijker doorlopen als ze de luchtstroom in de rug hebben en dat ze liever niet willen lopen tegen de luchtstroom in. Ze heeft geleerd dat gladde vloeren een grote ontwerpfout zijn omdat dieren gestrest raken als ze geen grip hebben. Ook weten we door haar, dat dieren liever van donker naar licht lopen, en dat ze niet houden van scherpe schaduwen en grote kleurverschillen en ook niet van lawaai. Medewerkers in het slachthuis moeten in de tegenovergestelde richting van de dieren bewegen, dat helpt de dieren om makkelijker door te lopen. Ze benadrukte overigens zeker ook de verantwoordelijkheid van directie en management: hun visie op dierenwelzijn zie je terug op de werkvloer. Temple Grandin heeft meer dan de helft van de slachthuizen in de VS verbeterd met haar inzichten. Ze heeft meerdere boeken geschreven en haar kennis en voorschriften zijn vrijelijk verkrijgbaar via haar websites.

Nu is het zo dat de meeste lezers van deze blog niet in een slachthuis werken, en ook niet autistisch zijn. Maar de vraag waar ik de bijeenkomst verlaat, is als volgt: zijn we als mensen in staat om ons wat meer te verplaatsen in de belevingswereld van dieren? Kunnen we ons voorstellen hoe de dieren die dichtbij ons zijn, de wereld beleven? Weten we hoe honden de wereld ruiken en wat dat voor hen betekent? Als we kunnen rennen als een paard, waar zijn we dan het liefst? Als we konden vliegen als een vogel, wat hebben we dan nodig? Wat ligt er voorbij de geruststellende gedachte ‘maar ik houd van dieren’?

De Dierenbescherming werkt aan een betere positie voor dieren in de wet. Met het bedrijfsleven werken we aan beter beleid en oplossingen. Voor iedereen is er informatie over het verantwoord houden van huisdieren, en we helpen mensen die in de knel komen met de zorg voor hun dier. Als wij dat doen, beeldt u zich dan een keer in hoe het is om een dier te zijn?

Documentaire

Over de invloed van Temple Grandin op de veehouderij (in het Engels)