Hoe gaat het met kittens Miesje, Moos en Max?

Hoewel die transitie wat moeizamer verliep dan bij kittens zonder traumatische achtergrond, mag het echtpaar volgens Sylvia niet klagen: ‘’Het gaat hartstikke goed en we zijn ontzettend blij dat we ze na alle ellende een goed leven kunnen geven.’’

Broertjes en zusje blijven samen

Waar het in eerste instantie de bedoeling was om alleen de twee broertjes te adopteren (er kwam een ander stel bij Miesje kijken) was Sylvia na de kennismaking bij het gastgezin vastbesloten om hun zusje, mocht ze om de één of andere reden toch alleen overblijven, ook mee te nemen. ''Ze waren zo schattig met zijn drietjes. We waren op slag verliefd. Toen binnen een week het bericht kwam dat de andere geïnteresseerden inderdaad afhaakten, was de keuze snel gemaakt. Ik heb mijn leven lang katten in huis gehad en het zijn zulke gezelligheidsdieren. Als je op een keer dan toch onverhoopt een hele dag weg bent, zijn ze niet helemaal alleen maar hebben ze in elk geval elkaar nog.''

Ojee, waar zijn we aan begonnen?

''De eerste paar weken waren we vooral bezig met opvoeden. Ik ben gelukkig heel gedisciplineerd, dus zodra ze iets doen wat niet mag zeg ik nee. Dat moet je dan wel consequent doen, want anders leren ze het niet af. Belle was bij aankomst pas gesteriliseerd en kwam in een soort babypakje aan, zodat ze zichzelf niet kon likken.''

Alle drie de katjes zijn in de nieuwe omgeving nog ontzettend schuw. Lekker aaien of knuffelen is er niet bij, want je hoeft maar een vinger naar ze uit te steken of ze gaan ervandoor. ''Dat komt door hun slechte start en dat er op een cruciale leeftijd niets aan socialisatie is gedaan.'' Dat ze erg angstig waren merkte je ook aan hun reactie op geluiden. Dat katten bij het aanzetten van een stofzuiger onder de bank stuiven is op zich niet ongewoon - maar Belle, Lewis en Max reageerden ook overdreven angstig op het geluid van de blender, een dichtslaande deur, het deuntje van een telefoon, het doortrekken van de wc, een schaterlach: het was duidelijk dat ze voortdurend alert waren.

Stap voor stap

Met een beetje geduld kom je een heel eind. ''We wisten toen we de kittens in huis namen dat ze nét dat beetje extra nodig zouden hebben om zich helemaal welkom te gaan voelen. In het begin hebben we er daarom voor gekozen ze zoveel mogelijk met rust te laten, ruimte te geven – maar ik was wel de hele dag tegen ze aan het praten en als er eentje naar me toe kwam werd het aangemoedigd.'' Ook kon je aan de katjes merken dat ze ziek waren geweest: ze hadden nog altijd zwakke darmpjes van de Giardia en Coccidiose en kregen speciaal vezelrijk en licht verteerbaar voer dat er gelukkig goed in ging. Sylvia en Hans moesten bij de bakjes blijven staan als er werd gegeten, want vooral de broertjes waren erg gulzig en vraten anders Belles bakje voor haar neus leeg.

Langzaam werden de unieke karaktereigenschappen van de katjes zichtbaar. Max (Verstappen) is de snelste en de nieuwsgierigste van het stel, een echte deugniet. Belle (Perez met een knipoog naar de formule 1) een echte poes en een pinnige tante: héél lief maar wil niet onderdoen voor haar grote broers en springt met regelmaat bovenop ze om te laten zien wie de baas is. Lewis (Hammilton) is de traagste en doet er het langst over om je te vertrouwen. ''Maar hij is wel de liefste, dat had ik al snel in de gaten.'', aldus Sylvia.

Oost west thuis best

Inmiddels laten de katjes zich alledrie knuffelen en aaien. Ze komen spelen en gaan (ook al heeft het even geduurd voordat Sylvia en Hans dat aandurfden) via het kattenluik naar buiten, de grote tuin in en blijven gerust de hele nacht op pad. Het geluid van de blender is niet langer eng maar is als 'veilig' in de kattenkopjes opgeslagen, en je kunt naar hartenlust smoothies maken. Alleen Belle krijgt nog uitsluitend vezelrijk voer. Haar broers mogen gewone brokken, met vezelrijk voer erdoorheen gemengd. ''Voor de zekerheid.''

Van getraumatiseerde, bange en ziekelijke kittens zijn de katjes verworden tot vrolijke, gezonde wildenbrassen vol branie en levenslust. ''Van Belle vinden we nog wel eens kleine beetjes zachte poep, dan heeft ze toch weer een ongelukje gehad.'' Sylvia lacht. ''Maar we hebben een makkelijke vloer. Een nat doekje eroverheen en het is klaar.''

Bedankt Sylvia en Hans!

De Dierenbescherming is iedereen die besluit om niet te kopen- maar asieldieren met een 'rugzakje' een tweede kans te geven, ontzettend dankbaar! Dankzij jullie toewijding en geduld krijgen dieren die er niets aan kunnen doen dat ze toevallig een slechte start hebben gehad, toch een kans op een mooie toekomst. En dat is prachtig.

Het hieraan voorafgaande verhaal lees je hier.