Hond Moos kon zijn draai niet vinden

Moos kon zijn draai in Nederland niet vinden. Naar dochter J. en haar vader was hij poeslief, maar andere mensen vertrouwde hij niet. Hij reageerde panisch en beet nerveus van zich af. Vader en dochter schakelden bezorgd twee verschillende hondengedragsdeskundigen in, maar niets hielp. Sterker nog, het uitvallen verergerde. Zelfs het ontvangen van visite werd een steeds grotere uitdaging. Als iedereen eenmaal aan tafel geïnstalleerd was met een kopje koffie leek er niets aan de hand, maar bij het vertrek rende Moos de gasten achterna. Hij had zelfs al eens een kuit te pakken gekregen. En ook buiten gedroeg Moos zich steeds onrustiger. Voor de zekerheid deden ze hem een muilkorf om.

Euthanasie?

Vader en dochter waren ondanks zijn onvoorspelbare gedrag dol op Moos. Achter een façade van angst schuilde een enorme knuffelbeer. Er ontstond echter wel een extra probleem. Dochter J. zou terugkeren naar Ibiza en dit keer kon ze de hond niet meenemen. Ten einde raad maakte het duo een afspraak met de dierenarts om te bespreken wat er met Moos moest gebeuren. Ze overwogen hem te laten inslapen, omdat hij zelf ook zo doodongelukkig leek. Als laatste troef belde vader M. onze afdeling Maatschappelijke Dierenhulp. Coördinator Evelien luisterde gedwee naar Moos’ verhaal en startte een hulptraject. Ze schakelde de hulp in van dierverzorger Jennifer die al jaren honden met gedragsproblemen begeleidt bij Dierenopvang Haarlemmermeer.

Doodsbang en zó lief

Jennifer observeerde de hond en zag vooral een doodsbang en gevoelig dier dat last leek te hebben van een ‘cultuurshock’. De verhuizing van Ibiza naar Nederland was voor hem een énorme verandering. Moos had hier minder ruimte, hij moest wennen aan een ander klimaat en leefde met andere mensen om zich heen. Al was zijn leven op Ibiza, omringd door groepen zwerfhonden, ook niet paradijselijk te noemen. Jennifer wilde hem zeker nog een kans geven, want ze ontdekte ook zijn zachte en jolige kant. Dochter J. besloot afstand te doen van Moos, in de hoop dat hij een geduldig en fijn baasje kon krijgen. Alleen was er niet direct plek in het dierenasiel. Gelukkig kon Moos tijdelijk verblijven bij een kennis van de familie waar hij wel mee door een deur kon. Een handige bijkomstigheid was dat deze kennis werkte met honden en dat hij Moos zodoende op deskundige wijze kon observeren, wat de overdracht ten goede kwam.

Van angsthaas naar vrolijke frans

Toen Moos eenmaal verwelkomd werd bij het dierenasiel, reageerde hij vreselijk zenuwachtig en onstuimig. Hij wantrouwde de dierverzorgers en blafte onophoudelijk. Ze gaven hem de ruimte en lieten hem even met rust. Moos kalmeerde sneller dan verwacht en hij was de volgende dag al een hele andere hond. Jennifer leerde hem goed kennen en trainde intensief met hem. “Moos heeft een vrolijk karakter en is een knuffelkont eerste klas. Hij is leergierig en nieuwsgierig, maar ook zéér snel nerveus”, concludeerde ze. “Hij heeft gewoon wat meer tijd nodig om nieuwe mensen te leren kennen en hij moet rustiger op prikkels gaan reageren.”

Rust en vertrouwen

Om die reden ligt de focus van zijn trainingen nog altijd vooral op rust. “Moos is ontzettend actief en laat zich snel in zijn eigen opwinding meeslepen, wat dan weer stress veroorzaakt. Ik laat hem nu bijvoorbeeld op een rustige manier naar buiten gaan, in plaats van extatisch en overenthousiast naar het buitenveld stormen.” Ook werkt Jennifer hard aan zijn vertrouwen in de mens.