Lees het verhaal van Cindy over Fleurtje
Lees het verhaal van Sandra over Scarlett
Lees het verhaal van Hilde over Karma
Cindy Haagmans over Fleurtje
12 jaar geleden kocht ik mijn eerste Maine Coon, Fleurtje. Ik lag in een scheiding en in die periode had ik veel steun aan haar. Fleurtje was een ontzettend leuke, lieve poes. Hoewel er een tweede Maine Coon bij kwam, bleef ze mijn speciale maatje.
Fleurtje was altijd gezond, maar in 2020 werd ze ziek. Ze werd mager en ik ontdekte dat het vliesje in haar oog halverwege het oog bleef zitten. Bij de dierenarts dachten ze dat ze een ontsteking in haar bekje had. Maar toen na twee getrokken tanden en antibioticakuren nog steeds geen verbetering optrad, werd er een biopt afgenomen. Daaruit kwam het afschuwelijke nieuws dat er een tumor in haar kaak zat. Er was niets aan te doen.
De maanden die volgden waren heftig. Ik was verdrietig en kon niet geloven dat Fleurtje echt zo ziek was. Ze was vrolijk en gedroeg zich niet anders dan voorheen. Wel zaten we ineens vaak bij de dierenarts. En was het moeilijk haar medicatie toe te dienen.
Ik probeerde me erop voor te bereiden dat Fleurtje er straks niet meer zou zijn. Ik verwende haar en maakte foto’s. Van ieder moment samen genoot ik nóg bewuster. Bij een dierencrematorium heb ik informatie ingewonnen over de mogelijkheden.
De tumor groeide en Fleurtje kreeg last van haar neus en ogen. Iedere week naar de dierenarts was een verschrikking voor haar. Wanneer neem je de moeilijke beslissing van het afscheid nemen? Voor mij was het toen ik merkte dat Fleurtje alleen nog maar leed, dit was geen kwaliteit van leven meer. Ik besloot dat ik het niet langer voor haar wilde.
De dierenarts liet me hardop zeggen dat ik Fleurtje wilde laten inslapen. Ik hoorde het mezelf zeggen en voelde me verschrikkelijk. De afspraak werd gemaakt en ik dacht: ‘Nu moet ik straks naar huis en ik weet wat Fleurtje niet weet.’
Bij thuiskomst vond ik Fleurtje op de bank. Ze reageerde amper en zag er verschrikkelijk uit. Ik belde de dierenarts, zette nog een mooie mand met een nieuw dekentje voor haar klaar. Toen hij binnenkwam sprong ze ineens onder tafel. Ik dacht: ‘nu heb ik de beslissing genomen en is ze weer zo levendig’. De dierenarts verzekerde me dat ik in het belang van Fleurtje handelde, want haar situatie was erg verslechterd. Ik wilde haar niet loslaten maar haar op deze manier verder laten leven was geen optie meer.
Fleurtje is in haar mandje overleden. Tussen het eerste en het tweede spuitje heb ik nog even tijd gekregen om afscheid van haar te nemen. Twee dagen later is ze gecremeerd. Ik nam haar in een mooie urn mee naar huis en de cirkel was rond. Ze was weer thuis. Samen met een foto, wat haren en haar speeltje staat ze nu op een mooie plek in huis. Ik mis haar nog steeds, maar ik heb het gevoel dat ze bij mijn beslissing heeft geholpen. Alsof ze dacht, het is goed zo – laat me maar gaan. Houden van is ook loslaten wanneer het niet meer gaat. Ze heeft me 11 jaar lang zo veel liefde en plezier gegeven. Die jaren zal ik altijd koesteren.
Sandra Jansen over Scarlett
Mijn hele leven heb ik dieren om me heen gehad. Toch racete ik niet meteen naar het asiel toen ik uit huis ging, maar wachtte eerst nog een paar jaar. Samen met mijn vader stond ik uiteindelijk megazenuwachtig voor de deur. Kon ik dit wel?
De juiste kat liet op zich wachten. De asielmedewerkers waren lief, héél lief, maar nadat ik opnieuw was komen kijken en er wéér geen klik was zei de medewerkster tegen me: ‘Wil je anders even bij de kittens kijken die in quarantaine zitten?’. Dat hoefde ze me geen twee keer te vragen. Ik kreeg er één op schoot die meteen in mijn oor hing en ik had bloed. Oef. Veel te wild. Maar de tweede? O man! Ik was verliefd. Ze heette Sonja, maar deze naam paste echt totaal niet bij haar. Ze ging met me mee en ik noemde haar Scarlett. Ze was de liefste poes van de wereld.
Maar je weet dat er een moment komt waarop je afscheid moet nemen en je hoopt dat dat moment zo ver mogelijk in de toekomst ligt. We hebben jarenlang van elkaars aanwezigheid genoten. Ze was zóóó lief. De allerliefste poes. Voor mij, voor mijn bezoek, en vervolgens voor de man die in mijn leven kwam en zijn kinderen. Heel langzaam zag ik veranderingen, maar die probeerde ik zo lang mogelijk te ontkennen. Totdat ze echt mager werd. En vergeetachtig. Een beetje – en tot slot, helemaal doof.
Hoe ga je om met afscheid nemen? Wanneer is het juiste moment? Wanneer bel je de dierenarts? Het ging al een paar dagen heel slecht, Scarlett ging in een hoekje zitten en liet haar kopje steeds meer hangen. Gaan we dit rekken? Doe ik dat voor haar, of voor mij?
Op een ochtend reageerde ze niet meer op mijn aai. En toen wist ik het, die ochtend zou het gebeuren. Ik belde de dierenarts en zei dat het zover was, dat ik geen discussie wilde, geen poging om haar nog op te lappen, ze had een prachtig leven bij mij gehad en was nu een zielig hoopje kat. Ze was op.
De dierenarts kwam langs. Hij ging naast haar zitten en praatte nog even met haar, alsof hij wilde uitleggen wat hij zou doen en dat we afscheid van haar gingen nemen. Hij bedankte haar, en zo hoort het volgens mij ook. Waardig afscheid nemen. Dikke kus voor Scarlett, ze was de allerliefste ooit.
Hilde de Groot over Karma
Het overkomt mij misschien vaker dan een ander, ik heb veel dieren (6 katten, 2 honden, 4 paarden, 3 schapen, een stuk of tien kippen en bijen) en kies bewust voor oudere dieren. Dat levert ook meer ziekte en dood op. Vorig jaar 2020 heb ik 3 kippen, een hond en een paard laten gaan. Dit verhaal wil ik toespitsen op het paard.
Karma heb ik aangeschaft in 2011, toen was ze al bijna 19. Voor een rijpaard al best oud. Voor mijn gevoel worden paarden eigenlijk te vroeg als oud bestempeld, ze kunnen nog jaren mee! We hebben vele jaren genoten van dit lieve dier en ze was bovendien de leider van onze paardengroep. Zo af en toe had ze in de winter een kuchje, dan kreeg ze een kuurtje van de dierenarts en klaar. In de hete zomer van 2018 ging het kuchje niet over. Lag het aan het beperkte gras vanwege de droogte? In hooi zit meer stof. Langzaam begonnen de zorgen, maar de kuurtjes die haar de winter doorhielpen, hielpen ook in de zomer.
In 2019 werd het erger. De kuurtjes volgden elkaar sneller op, de overleggen met de dierenarts werden regelmatiger. De kuurtjes werden aangevuld met prednison. Langzaam begint het proces in je hoofd dat dit wel eens de bottleneck kan worden voor dit sterke glanzende paard dat verder nooit iets had! Omdat ze er tot het eind zo prachtig uitzag, 'zag' je het niet aan haar.
Ik werd heel goed begeleid door onze dierenarts, echt alle lof voor hem en zijn collega's. Op elk tijdstip kon ik bellen voor advies. Pilletje meer of minder, een inhaler voor paarden, meedenken over opname in de universiteitskliniek Utrecht. Alles passeerde de revue en veel hebben we geprobeerd.
In 2020 ging de achteruitgang sneller. Ze werd steeds benauwder. Vaak stond ik huilend bij haar schouder als ze stond te piepen, ondanks dat liet ze geen ziek gedrag zien. Dat maakte het zo moeilijk! Ik zag haar werken om te ademen, maar ze was vrolijk, rende soms nog en at altijd haar eten op. Constant werd ik verscheurd door ratio en gevoel, was dit nou een terminaal dier? Wanneer "zou ik het weten?" Het leek niet acuut, maar langzaam slopend. Dat maakt het besef en de beslissing moeilijker.
Ik wist dat de zomer van 2020 de laatste moest zijn, ik overtuigde mezelf dat ik degene was die haar moest helpen, ik was de enige die haar nog meer ellende kon besparen. Die zomer liet ik haar de hele dag op het gras, dat deed ik anders nooit vanwege het risico op hoefbevangenheid. Ik gunde haar die lol. Ook liet ik een fotograaf komen, die prachtige foto's van haar heeft gemaakt.
Een dierenarts vindt het lastig om te zeggen wat zijzelf zouden doen, maar we hebben goed overlegd en ik heb hem gevraagd om me een tijdspad te geven, wellicht probeerde ik hem zo te bewegen mij te helpen met het definitieve besluit. Hij begreep dat en legde een paar probeersels voor, en als dat niet hielp, het eigenlijk klaar moest zijn. Dat gaf mij houvast. Niks zou helpen, dat wist ik stiekem al wel, maar het hielp mij om afscheid te nemen.
Uiteindelijk hebben we haar aan het einde van de zomer laten gaan. Dat was mijn wens geweest, nog voordat het mooie weer om zou slaan. Een mooie dag, lekker in de wei met haar vriendinnen. Was het op tijd? Daar twijfel ik nog wel eens over, was ik niet toch nét iets te laat? Misschien, maar dan nog heb ik haar veel ongemak bespaard. Ik heb haar individueel laten ophalen, ook dat hielp voor mijn mentale rust. Niet met een grijper in een vrachtwagen. Uiteindelijk is het altijd zoeken naar de balans tussen jezelf enige tijd gunnen voor verdriet en je zorg voor het dier. Ik kan alleen maar hopen dat Karma de balans goed vond.