Blogoverzicht

Afgelopen zaterdag bezocht ik voor het eerst in mijn leven de vogelmarkt in de IJsselhallen in Zwolle (kennelijk de grootste vogelbeurs van Europa). Ik heb wel geaarzeld om te gaan. Dat een dergelijke internationale verzamelplaats van mensen en dieren gewoon wordt toegestaan in een tijd van vogelgriep en het coronavirus vond ik opmerkelijk. Op zo’n markt is ook nog eens een serieuze kans op de voor mensen besmettelijke papegaaienziekte. Of snavel- en verenrot, een virus dat papegaaiachtigen treft. Maar vooruit, de officiële instanties zaten daar kennelijk allemaal niet mee, dus begaf ik me naar de plaats waar op 12.500m2 duizenden mensen bij elkaar komen om te handelen in tienduizenden 'wettelijk toegestane' vogels. Uitgestald op zo’n 3 km aan tafels, dat is de lengte van zo’n 30 voetbalvelden. Het is zeker imposant, ook voor de vogels.

'Zo doende 2018 jaaroverzicht dierproeven en proefdieren' is een jaarlijks rapport van de NVWA over dierproeven, waarin vooral cijfers en grafieken staan. Hebben de instellingen zich gehouden aan de wet op dierproeven, hoeveel zebravissen zijn er gebruikt, hoeveel dierproeven moesten gedaan worden vanwege Europese veiligheidseisen, hoeveel werden er gedaan vanuit puur wetenschappelijke nieuwsgierigheid? We zijn elk jaar weer benieuwd naar die informatie, maar als je er goed over nadenkt zegt het eigenlijk niet zoveel.

En weer bleek twee weken geleden dat in slachthuizen ernstig dierenleed plaatsvindt. Varkens komen soms jammerlijk aan hun einde in bakken heet water. Het is goed dat zich in de Tweede Kamer een meerderheid aftekent om cameratoezicht te verplichten. Maar om dit soort gruwelijke gebeurtenissen te voorkomen is meer nodig. Slachterijen hebben grote moeite personeel te werven. En het overheidstoezicht op slachterijen faalt al jaren. Maar ten diepste is de extreme kostprijsgedrevenheid van de vleesproductie debet aan het structurele karakter van deze vreselijke incidenten.